De afgelopen editie van Verhalen uit Nieuw-West stond in het teken van afscheid nemen. Wat betekent afscheid voor jou? We hebben afscheid genomen van corona, of toch niet helemaal? We hopen altijd afscheid te nemen van slechte gewoontes, maar dat lukt maar lastig. In onze veranderende buurt nemen we ook vaak afscheid van mensen, hoe is dat? Deze inspirerende avond werd afgesloten met een gezamenlijke iftar.
Tot corona was Verhalen uit Nieuw-West altijd een heel drukbezochte avond. Je kwam er om te luisteren, maar ook om zelf verhalen te vertellen. De afgelopen editie met als thema afscheid was voor het eerst in lange tijd weer zo’n klassieke avond. Er werden veel verhalen verteld, en ook onderling kregen mensen de ruimte om verhalen uit te wisselen.
Zoals altijd begon de avond met het beroemde “Welkom, welkom, welkom…”, gedragen door Fouad Lakbir. Fouad nodigde de mensen in de zaal uit om met elkaar te praten over de vraag: ‘Wat betekent afscheid voor jou?’. Mensen hadden mooie en bijzondere gesprekken, over dat ze graag afscheid nemen of juist niet.
Vervolgens nam Luan Buleshkaj het over en daarop volgden ook de anderen met hun voordracht. De verhalen werden voorgedragen door mensen die een relatie hebben met Nieuw-West. Er waren zowel mensen bij die gevestigd zijn, als mensen die voor het eerst iets hebben voorgedragen op deze manier. Dat is de kracht van de verhalenavond. De avond is een plek waar iedereen een verhaal te vertellen heeft. Iedereen en elk verhaal mag er zijn, mag gehoord worden. Elk verhaal heeft waarde. Daarmee hadden alle voordrachten iets moois, iets kwetsbaars, iets persoonlijks. Allemaal boden ze een verschillend perspectief op het thema afscheid.
© William Lounsbury
© William Lounsbury
Tussen de regels door werd er deze avond ook afscheid genomen van de, sinds 2018, vaste spil op de locatie van New Metropolis Nieuw-West, namelijk: Peter Both (programmamaker en projectleider).
Fouad:
“En wat ik vooral grappig vond aan de avond is dat Peter niet wilde dat het een avond zou worden waarbij we met publiek afscheid van hem gingen nemen… Dat was het ook niet, maar ergens was dat het ook wel. En dat vond ik heel erg komisch.”
Goed. Eenmaal klaar met de voordrachten zijn we op het nippertje, toen de zon onderging, met elkaar gaan eten. Of je vastte of niet, iedereen ging met elkaar eten. Dat ging heel snel en heel mooi, heel organisch. Iedereen die daar behoefte aan had kreeg een dadeltje en water. Er was soep gemaakt door de Kolenkitkoks, er was couscous van de Couscousbar, er was hummus van Mohammed, en hapjes van onze buren bij Grillyz.
© William Lounsbury
Eigenlijk kreeg de avond bijna geen einde, want tot heel laat bleven de mensen met elkaar verhalen uitwisselen over afscheid, over wat ze geprikkeld had en wat ze bijzonder vonden.
Tot weer een volgende verhalenavond!
© William Lounsbury
